29e Kersttocht in de “Wandelgazette” bijdrage door Luc Bossuyt

Met wat voorkennis trek ik naar Belsele. Ik had mij wat nader geïnformeerd over het gebeuren, daar dit tevens de laatste busuitstap was van onze eigen wandelclub voor dit jaar. Deze werd mij uitgebreid bezorgd door een lieve dame van de organiserende club, de Reynaertstappers uit Belsele-Sinaai. Een streek die bij mij minder goed bekend was trouwens maar die mij toch heeft weten te bekoren.Het is droog en een aangename 8°C voor de periode van het jaar wanneer ik met 42 andere clubgenoten aankom aan de Gemengde Basisschool van Belsele. Eerst een kopje koffie en dan op baan voor een 25.4 kilometerlange trip. Een tocht die ons leidt over rustige wegen in het ommeland van Belsele en Sinaai. Belsele komt al voor in documenten uit de 9 ° eeuw, waar het achtervoegsel -sele verwijst naar zijn Frankische oorsprong en men dan ook vermoedt dat er in de Belseelse heide een kleine Frankische landbouwgemeenschap moet geleefd hebben. Later in de 13° eeuw werd Belsele administratief verenigd met Sinaai in een vierschaar, bestuurd door een meier, een griffier en telkens vier schepenen uit beide dorpsheerlijkheden. Hier werd beslist over algemene en financiële kwesties en ook kleinere strafzaken.

 

Onder Frans bewind werd de vierschaar opgeheven en werd Belsele een kantonhoofdplaats in het Scheldedepartement, statuut dat na de Belgische onafhankelijkheid verdween. Nadat Belsele meer een landbouwgemeenschap was, aktief in vlas en graan, gebeurt in de 19° eeuw een omschakeling naar de veeteelt, maar ook de houthandel ten behoeve van de steenbakkerijen, was ook een heel belangrijke economische factor, naast de kleine ambachtelijke bedrijven zoals brouwerijen, weverijen, klompen –en schoenmakerijen. Sedert de tweede Wereldoorlog evolueerde Belsele dan naar een groene residentiële gemeente voor de pendelaars naar Sint Niklaas en in mindere mate Antwerpen. Nu we de historiek van de gemeente wat hebben toegelicht storten wij ons op de wandeling.

 

Alle afstanden lopen samen tot de eerste splitsing, en dit eerst door een mooi stukje park. Daarna gaan de langste afstanden rechtdoor richting Kouterwijk en duiken wij het groen in naar de Boskapel in Puivelde toe. Deze kapel toegewijd aan Onze Lieve Vrouw van Bijstand werd gebouwd in vervanging van het Kloosterboomkapelletje en kreeg in feite zijn definitieve look in 1920. In deze kapel maakte de offerblok een goeie beurt, zodanig dat er naijver ontstond tussen de verschillende parochies die de ontvangsten opeisten. Na het vellen van de oude linde waaraan de offerblok hing heeft de pastoor van Puivelde de offerblok aan de andere kant van de wegel geplaatst wat meteen het einde van het conflict betekende. Wij nemen nu samen met de 17 km de richting Sinaai via de Belselewegel, een echte kerkwegel. Met echt bedoelen wij dat hij een officieel en beschermd statuut geniet in de atlas der buurtwegen en dit sedert 1841.

  

Het is voortdurend genieten van de mooie veldwegen en dreven en de tijd is dan ook voorbijgevlogen wanneer wij voor de eerste maal in de parochiezaal van Sinaai aankomen. Wij zijn ondertussen Den Dries met zijn mooie vrijheidsboom voorbijgelopen alsook de heel mooie Sint Catherinakerk. In de relatief kleine zaal van de rustpost is het drukkend warm en is er alléén toegang via één kant van een dubbele deur omdat er blijkbaar een kouwelijke vrijwilliger aan de controletafel zit. Een beetje jammer en evenmin veilig als ik mijn mening (en die van andere) mag uiten. Maar de bediening en de ontvangst zijn voortreffelijk. De dorst gelaafd vangen wij de lus van 9.4 km rond Sinaai aan, op weg naar het stiltegebied. Wij omschrijven: ”Toen achthonderd jaar geleden de abdij van Boudelo werd opgericht, kreeg zij bij wijze van cadeau de gronden ten noorden van Sinaai gepresenteerd. Het gebied kreeg prompt de naam Fondatie (stichting) van Boudelo. De abdij verdween, de naam van het groene gebied niet. De Fondatie is nu een natuurreservaat en stiltegebied. Wij komen allerlei biotopen tegen: vochtig grasland, hakhoutbossen, loofbos, populieren- en knotwilgenrijen, om er maar een paar op te noemen.” De passage door dit stuk is voor mij het hoogtepunt van deze wandeling en is een ware propaganda voor deze streek en voor stille genieters van mooie natuurwandelingen. Jammer dat alléén de langste afstand hier voorbijkomt. Na een tweede passage in Sinaai gaat het naar Puivelde waar de rustposten heel verstandig werden opgesplitst. Het laatste stuk van 7 km brengt ons via de weduwe De Voswegel , ook nog het Gouden Leeuwenpad genoemd, terug naar Belsele. Dit gebied met prachtige vegetatie benadrukt nogmaals de natuurpracht en de stilte van de stilte van deze streek en de heropleving van fauna en flora. Hier zouden zelfs weer reeën zijn opgemerkt en zelfs Reinaert de Vos in hoogsteigen persoon, die hier zijn weduwe zou komen zoeken maar dit is niet bevestigd…

 

Alvast een reden om hier nog eens terug te komen wandelen.

En wat de opkomst betreft: 2376 wandelaars wat ei zo na het dubbele is in vergelijking met verleden jaar. En dit hadden de Reynaertstappers zeker verdiend.

Tekst : Luc Bossuyt